Sommige natuurfotografen zijn erg streng in de leer en willen alleen wildlife foto's maken. Het is natuurlijk fantastisch als je in de vrije natuur een prachtige foto kan maken, maar het gaat mij meer om de foto en niet zozeer hoe deze tot stand komt. Onlangs was ik in het wildpark Anholter Schweiz net over de grens in Duitsland. Even rijden en vroeg op om daar op tijd te zijn. Dat was zeker de moeite, want om 9 uur was ik de enige in het park. Daar leven de dieren in een zo natuurlijk mogelijke omgeving in een prachtig bos. Wolven, lynxen, beren en otters. Het is moeilijk om een lynx in het wild te fotograferen en zelfs hier is het een uitdaging. Je moet echt op zoek in hun ruime verblijf. Een paar jongen speelden met elkaar, wat erg leuk was om te zien, maar verdwenen ook steeds weer uit beeld. Hoewel het mooi en zonnig weer was, verscholen de meeste dieren zich in het donkere en dichte bos, waardoor ik vaak moest fotograferen met een hogere iso dan mij lief was. 

Pantoffels, slaapzak, toilettas en veel eten. Een niet alledaagse uitrusting als je foto's gaat maken. Ik ben dan ook op weg naar een bijzondere schuilhut waar ik mij vrijwillig 24 uur laat opsluiten. Een fotohut op het voormalige eiland Marken. Ik word vriendelijk ontvangen door Jeanine en zij brengt mij met de auto naar de hut. De voormalige bouwkeet is van alles voorzien, zoals een stapelbed, stoelen, gas, water, keukenspullen en een toilet en staat midden in een drassig weiland. Aan alle kanten zijn luiken aangebracht zodat je vanuit verschillende posities, maar vooral om vanuit een laag standpunt, kunt fotograferen. 

Vaak wordt mij gevraagd hoe ik al die dieren weet te vinden. Op internet vind je allerlei websites waar je informatie kan vinden. Zie mijn blog waarneming.nl. Maar ook andere websites zijn interessant. Bijvoorbeeld www.vogelkijkhut.nl . Hier  vind je alle openbaren vogelhutten in Nederland. met routebeschrijving en welke vogels er zijn gezien. Je kunt natuurlijk voor veel geld een fotohut huren, maar ook in de openbare hutten is vaak veel te zien. En helemaal gratis. Er wordt niet gevoerd, puur natuur en ze liggen vaak in een erg mooie omgeving.  Ook daar kan je met veel geluk en geduld mooie foto's maken.

Op de website van de hut www.fotohut-alblasserwaard.nl had ik al gezien dat een grote gele kwikstaart een paar keer was gesignaleerd voor de hut. Op het ijs in de vijver hipte hij/zij even langs.

Sommige hobbyfotografen houden lijstjes bij van de zeldzame en bijzondere dieren en vogels die zij hebben gezien. De vogelspotter die ook foto´s maakt. Ik ga meer voor de foto dan voor het onderwerp. Ik word blijer van een geslaagde foto van een merel of een huismus, dan van een mindere foto van een zeldzame exoot. Toch ben ik soms wel klaar met die eeuwige vink,  badderend in een vijver voor een schuilhut. Hoewel ik het nog steeds een uitdaging vind om daar iets bijzonders van te maken. Op Facebook zie ik veel dezelfde foto´s voorbij komen en  ook ik maak mij daar schuldig aan. Maar soms word ik ook geprikkeld door foto´s die ik zie van zeldzame dieren. Sinds kort raadpleeg ik wel eens www.waarneming.nl  De website waar spotters hun bijzondere waarnemingen op delen. Alle soorten, van vogels en zoogdieren, tot libellen en vlinders. Een paar maanden geleden zag ik veel mooie  foto´s op fb van een pestvogel. Een prachtige vogel, die ik nog nooit had gezien.

Vrijdag 9 november 2018 rijd ik ´s Morgens vroeg richting Brabant. Ik heb een hut gehuurd in Schaijk. Deze hut staat op het privéterrein van Ronald de Witte in een mooi afgesloten stuk bos. Ik kan vooral roofvogels verwachten, maar zie op internet dat ook heel vaak een appelvink wordt gezien. Mooie foto´s maken in een schuilhut is wel een uitdaging. Om niet de standaardfoto te maken van een koolmees of pimpelmees met een stukje helgroen mos (zoals de foto hiernaast), is niet zo eenvoudig. Je herkent een foto die in zo´n hut is gemaakt direct. Best leuk, maar als je al 200 dergelijke foto´s hebt, wil je wel eens iets anders. De herfstkleuren geven wat meer mogelijkheden. Bij de hut stond een verdord naaldboompje, waar de vogels veelvuldig inzaten. Met een mooie achtergrond lukte het toch om eens iets anders te maken.

De ijsvogel is zonder twijfel de meest kleurrijke vogel van Nederland. Iedereen zal hem direct herkennen, maar omdat hij erg schuw is het niet zo makkelijk om hem te zien. Dit jaar hebben veel ijsvogels de strenge winter niet overleefd.  Toch heb ik dit jaar weer regelmatig deze mooie vogel kunnen zien en  fotograferen. De snavel is bij het mannetje helemaal zwart en bij het vrouwtje is de onderkant van de snavel rood. Jonge ijsvogels hebben zwarte poten en volwassenen rode. Hij is een typische viseter en duikt met grote snelheid het water in om een visje te scoren. Dat gaat niet altijd goed.

Meestal ga ik alleen naar een schuilhut om te fotograferen. Vroeg op en genieten van wat er zo al voor de hut komt. Tevreden als ik met een paar bijzondere foto's thuiskom. Deze keer neem ik een maatje mee. Om 7.00 uur spreken wij af en zoals altijd is Derk Jan precies op tijd om ons naar de schuilhut 2 in Huizen te brengen. Deze hut richt zich vooral op roofvogels, maar ik heb hier eerder ook bijzondere soorten gezien, zoals de waterral. Nu heb ik mijn hoop gevestigd op roofvogels. Altijd een bijzondere belevenis om deze machtige dieren van zo dichtbij te zien en te kunnen fotograferen. In de hut zijn twee schommelkoppen aanwezig en je hoeft dus niet zelf een statief of rijstzak mee te nemen. Het is warm en zonnig weer, dus je kunt goed fotograferen met een snelle sluitertijd en een lage ISO. In het begin wat `gewoon werk'. Niet dat ik de mezen en de vinken niet waardeer, maar ik kom voor de roofvogels. Ik heb nu wel genoeg foto´s van mezen in bad en op een dennenappel.  De uitdaging is om van deze mooie vogeltjes toch een bijzondere foto te maken. Wij worden niet teleurgesteld. Er landt een havik die in alle rust een prooi opeet. De hele ochtend kunnen wij genieten van zijn aanwezigheid. Na even weg te zijn geweest, komt hij terug om bij de vijver te drinken. Toch leuk om het enthousiasme met een fotomaatje te delen.  Een mooie dag.

Ik moest zeer vroeg uit de veren (om maar even in stijl te blijven) om rond 7.00 uur in Rucphen te zijn.  Met de prima routebeschrijving, zigzaggend door het bos, kon ik de vogelhut makkelijk vinden. `In het weekeind is de hut zelfvoorziend`, werd mij in de e-mail door de eigenaar Gerwin te kennen gegeven. Dat betekent dat ik zelf het voer moet neerleggen. Dat is juist prettig, omdat ik dan zelf een beetje kan bepalen waar ik de vogels wil hebben om goede foto's te kunnen maken. Maar ik moet ook de prooi voor de roofvogels zelf plaatsen. Dat is wel een dingetje voor een vegetariër. De dode duif ligt in de hut en ik moet met behulp van een elektrische schroevendraaier de prooi met schroeven vastmaken zodat de roofvogel niet direct er met de buit vandoor gaat. Een fijne klus is het niet, maar je moet er wat voor over hebben.

De AWD (Amsterdamse waterleidingduinen) ligt tussen Zandvoort en Noordwijk.  Er zijn vier ingangen, in Zandvoort, in De Zilk en twee (Oase en Panneland) in Vogelenzang. Voor zover ik weet is dit het enige natuurgebied in Nederland waar je nog vrij rond kan struinen en je niet op de paden hoeft te blijven. Bij iedere ingang staat een kaart met wandelroutes. Houd je daar vooral niet aan en loop door de bossen en het duin en je zal verrast zijn over wat je allemaal kan tegenkomen. Natuurlijk damherten. Overal lopen die rond. Mijn uitdaging is om niet thuis te komen met een standaardfoto van een damhert die ergers op een pad staat.

Spitsbergen. Bizar mooie landschappen, geweldig licht en bijzonder wildlife. Wat wil een fotograaf nog meer. In september 2022 ben ik met Nordic Vision  afgereisd naar dit Arctisch gebied. Na een tussenstop en overnachting in Oslo komen we aan in Longyearbyen, de meest noordelijke hoofdstad ter wereld. Eigenlijk is het een kleine nederzetting met, afhankelijk van het seizoen, 1000-2000 inwoners.  Wat een vreemde wereld! Kleurige houten huizen, met overal parkeerplaatsen voor sneeuwscooters, een winkelstraat met een paar winkels, eetgelegenheden, een supermarkt en cafés. Er is zelfs een kleine begraafplaats. Dit alles omgeven door hoge bergen waarop overblijfselen zijn te vinden van de mijnbouw uit het verleden. 

In juni 2022 ben ik met Wildpix Travel naar Roemenië afgereisd. Het doel was om onder meer de  jakhals te fotograferen in de Donau Delta. 

De Iberische lynx is een van de zeldzaamste katachtigen ter wereld. Er leven nog ongeveer 1000 exemplaren in Spanje en Portugal.  Ze laten zich zelden zien, maar in  januari en februari is het paartijd en gaan de mannen op zoek naar de vrouwen. Dan is de kans het grootst  om ze te kunnen fotograferen. Geduld en uithoudingsvermogen is nodig. Dagen wachten in een speciaal daarvoor geplaatste schuilhut zonder enig succes, is geen uitzondering. Eind januari ben ik met een paar andere fotografen de uitdaging aangegaan. In het ongerepte en voor publiek afgesloten natuurreservaat Sierra Morena in Zuid Spanje  konden wij via Wildpix Travel (www.wildpixtravel.com) van de schuilhutten gebruik maken. 

Anderhalf jaar heb ik de tweede reis naar Zweden moeten uitstellen, maar eind oktober kon het weer.

Bijna twee jaar lang kon ik, vanwege de pandemie, niet naar het buitenland om te fotograferen. In juli 2021 ben ik voor het eerst weer op reis geweest. Niet om te fotograferen, maar om met mijn teer beminde vakantie te vieren. Het bloed kruipt echter....... Dus toch mijn camera mee genomen en met het boek "Vogels kijken op Mallorca" van Luc Hoogenstein onder de arm,  afgereisd naar Mallorca. Een leuk informatief boekje over de natuurgebieden op het eiland. De natuurgebieden worden goed en duidelijk beschreven waarbij de  nadruk vooral op het vogelen ligt. Maar het bevat ook veel informatie over mooie wandelingen. Dus ook een aanrader als je naar Mallorca gaat met iemand die niet de hele dag wil fotograferen.

Op 13 februari 2020 land ik op het piepkleine vliegveld van Skelleftea, waar ik werd opgehaald en naar het plaatsje Kalvträsk, honderd kilometer landinwaarts, werd gebracht.  Ik verblijf een week bij Conny Lundstrom om steenarenden te fotograferen. Indrukwekkende roofvogels met een spanwijdte van 2,25 meter.  Conny is natuurfotograaf en heeft een aantal schuilhutten gebouwd vanwaaruit deze vogels kunnen worden gefotografeerd. Er ligt volop sneeuw, hoewel  veel minder dan gewoonlijk. Ook is het veel minder koud; gemiddeld rond het vriespunt terwijl de normale temperatuur -20 C is. 

Tijdens mijn trip met Andius naar Helgoland hebben wij een paar keer het eilandje Düne bezocht. Voor een paar euro kan je met een boot heen en weer. In tegenstelling tot Helgoland, dat uit rotskusten bestaat, is het eiland omgeven door zandstranden. Grote aantallen zeehonden liggen op het strand. Bij aankomst word je gevraagd minstens 30 meter afstand te bewaren. Met mijn 600 mm heb ik voldoende bereik om deze prachtige beesten te fotograferen. De eerste keer dat wij er naar toe gingen woei het erg hard. Liggend op het stand, om de dieren op ooghoogte te kunnen fotograferen, leverde dat bijzondere beelden op. 

Op vrijdag 9 augustus 2019 rijden  Andius en ik vroeg in de ochtend naar Cuxhaven. Om 11.30 uur vertrekt de snelboot naar Helgoland, een piepklein eilandje  55 km uit de kust ten noorden van Duitsland. Het eiland staat bij fotografen bekend om de kolonie jan-van-genten. Bij (Duitse) toeristen staat het bekend om het taxfree shoppen. Het eiland is verdeeld in het Oberland en Unterland. Als je geen zin hebt om de trappen te beklimmen, kan je met de lift voor € 0,60 naar het Oberland, een rood gekleurde rots dat ongeveer 50 meter uit de zee omhoog komt. Nadat wij onze bagage in het appartement hebben afgeleverd, vertrekken wij met onze fototassen op de rug naar het Oberland. Het is een kilometer lopen over een hoog gelegen pad over de klippen naar de punt van het eiland. De weersverwachting belooft niet veel goeds de komende dagen: veel regen en wind.

Van 14 t/m 21 juni ben ik weer naar Bulgarije gegaan. Iets later dan vorig jaar. Weer geboekt via  www.wildpix.nl .Vorig jaar waren de meest vogels nog niet aan het nestelen; nu wel. De organisatie was weer prima. Toen in aankwam in Boekarest stond de taxi klaar die mij naar het hotelletje bracht, net over de grens in het natuurpark Rusenski Lom. Ik werd vriendelijk ontvangen met een prima maaltijd. De volgende dag ontmoette ik mijn gids voor die week Iliyan Valchanov.  's Morgens namen wij mijn wensen en de mogelijkheden door voor die week. De eenvoudige hutten (niet meer dan een paar palen met een doek er overheen gespannen) functioneerden prima. Soms gebruikte ik de mobiele hut. Iliyan had een nest van een hop ontdekt in een holte van een afgebroken stuk muur. Hij vond het maar niks. De achtergrond van stenen was niet naar zijn zin, maar ik vond de locatie juist bijzonder. Met de mobiele hut nam ik plaats tussen de brandnetels en heb er twee dagdelen doorgebracht terwijl d e hop af en aan vloog met insecten voor haar jongen.  Mooie vliegbeelden kunnen maken.

Dit voorjaar ben ik met mijn jongste dochter een week naar IJsland geweest. Niet speciaal om te fotograferen, dat kon ik mijn dochter niet aandoen. Maar je komt er niet onderuit foto's te maken in dit land met z'n spectaculaire landschappen. Een week is te kort om het hele land te zien en wij hebben ons dan ook beperkt tot het zuidelijke deel. Met een vanzelfsprekende start in Reykjavik via de ringweg naar Höfn en weer terug. 

Begin augustus 2018 ben ik naar het uiterste oosten van Duitsland gereden om foto´s te maken van de vele roofvogels die daar zijn. Wildpix heeft mij in contact gebracht met een locale ranger en ik verbleef in een eenvoudig maar prima pension. De schreeuwarend is zeldzaam maar ter plaatse een beroemdheid. Ik had hoge verwachtingen, maar de vogel is minder indrukwekkend dan ik had gedacht.

Een van de bijzondere dagdelen op mijn reis in Bulgarije was het avontuur met de drijfhut. In de vroege ochtend rijden wij naar een afgelegen ondiepe plas. Het waadpak aan, het water in en de camera fixeren op een balhoofd. Zwaar lopend door het water tot navelhoogte en vechtend met de waterplanten die om mijn benen leken te groeien, zwoeg ik door een plas vol met kikkers. De belofte was om hier van heel dichtbij de woudaap te kunnen fotograferen. In het water zijn ringslangen, schildpadden en een paar meerkoeten. Ik zie en voel vooral insecten. Vanuit het riet hoor ik de woudaap, maar zie hem niet. Dan plotseling verschijnt hij of zij tussen het riet aan de oever. Voorzichtig glijd ik met de hut dichterbij, ik maak snel een paar foto´s, maar niet zoals ik wil. Maar hij staat er in ieder geval op. En weg is hij. Ik zie hem ook niet meer terug. Dan maar foto´s maken van de ontelbare hoeveelheid kikkers. Toch wel bijzonder vanuit zo´n laag standpunt en zo dichtbij. Na 5 uur ploeteren ben ik blij dat ik weer het water uit mag.